Zomaar even lekker uitwaaien

Vrijdagmorgen hebben we Roemer naar oma Echt gebracht, omdat we 2 daagjes met de bubs naar Scheveningen gingen. Oma had al wilde plannen, dus we konden met een gerust hart vertrekken. We hadden een superhotel (Van der Valk Nootdorp) en na een rondje zwemmen in het bubbelbad (Angela) en lekker genieten van de xl-douche (Edwin) gingen we om 17 uur eten bij Columbus in Scheveningen. Daarna moesten we een sprintje trekken, want om 20 uur begon Tarzan. Tijdens de musical heb ik af en toe een traantje moeten wegpinken, want het verhaal vertoont natuurlijk sterk overeenkomsten met adoptie. Deze website heet niet voor niets Twee werelden, één familie (Two worlds, one family). Ik moest dan ook steeds aan Roemer en onze toekomstige uk denken. Wat was ik blij dat ik Roemer gisteravond weer in mijn armen kon sluiten. Hoe moet dat wel niet gaan als we haar over een tijdje 2 weken moeten missen? Ik begin daar steeds meer moeite mee te krijgen, maar kan er weinig aan veranderen. We zullen wel zien hoe dat straks gaat.

Bij thuiskomst las ik op de site van Meiling,dat ze vanaf 1 maart (voorlopig tijdelijk) een stop zetten op de specialneedsprocedure. Ze zijn bang dat de wachtlijst te lang en de wachttijd te onzeker wordt. Hebben wij net geluk gehad, maar ik begin me nu wel af te vragen of ik niet te positief was over de tijd tot een voorstel. Wachten is nooit mijn sterkste kant geweest en nu al helemaal niet. Ik kan gewoon niet tegen onzekerheid en mijn geduld wordt dan ook danig op de proef gesteld.

Anyway, terug naar ons uitje: Na afloop van de musical zijn we een paar uurtjes naar Crazy Piano's geweest. Dat was echt super! Heerlijke muziek en raar, maar waar een schildering van Edwin op de muur. Cool hè? We zijn zaterdagmiddag nog even teruggegaan voor het maken van een foto, net als een foto van de bubs; de toestemming denk ik er wel even bij ;-). Onderstaand nog een foto van de rare vogel in de Winkel van Sinkel. Ook heb ik bij oudere berichten nog wat aangepast.

Medische lus

Gisteren zijn we op intake geweest voor de medische lus. Zoals we inmiddels gewend zijn, waren ook nu de weersomstandigheden niet echt ideaal; het was weer eens mistig. Gelukkig waren we ruim op tijd in Apeldoorn en hadden we nog tijd om een restaurant te bezoeken voor een lekkere schnitzel (zo groot als een heel bord). We hadden dan ook nog wat te vieren: de 19e hadden we 15 jaar verkering (lief hè?). Na nog een cappuccino te hebben gedronken, waren we precies om 20 uur ter plaatse. We hadden ons natuurlijk al voorbereid en een lijstje met voor ons acceptabele special needs opgesteld. Door de eerlijke en duidelijke uitleg van Wim en Ria, zijn er uiteindelijk een aantal aandoeningen afgevallen, maar ook een paar toegevoegd. Wat de voor ons acceptabele special needs zijn, vinden we te privé en worden dan ook niet op deze website geplaatst.

Hoe is nu de verdere gang van zaken? We krijgen een verslag van de special needs, waar wij voor open staan. In dit verslag staan ook nog een aantal special needs genoemd, waar we nog over wilden nadenken. Op de terugweg hebben we daar natuurlijk over gepraat en we kunnen met recht zeggen dat we bewust gekozen hebben voor bepaalde special needs en no hard feelings voor de aandoeningen, die voor ons niet acceptabel zijn. Er zullen genoeg andere adoptieouders zijn, die daar wel voor kiezen.

En nu is het dus wachten op een voorstel. Na veel geruchten is de procedure vermoedelijk als volgt; Meiling krijgt geen papieren voorstellen meer, maar alleen digitaal. Zij matchen de kinderen handmatig met geschikte ouders op de wachtlijst. Daarnaast is er digitaal een algemene lijst (met veelal zwaardere special needs) beschikbaar, die toegankelijk is voor door CCAA goedgekeurde vergunninghouders over de hele wereld. Hoe een en ander precies gaat werken is nog niet bekend, omdat Meiling (volgens mij) nog geen digitale voorstellen heeft ontvangen.

Roemer on wheels

Roemer wil steeds gaan skaten, maar we hebben gezegd dat we nog even wachten op het betere weer en dat we dan naar een afgelegen stukje asfalt gaan, zodat ze vrij kan oefenen. Gelukkig, dat was goed.

Ze had sinds september niet meer gefietst en toen ging het nog niet echt soepel. Afgelopen week de fiets van stal gehaald en ze fietste er zo op weg. Nou, dat gaf hoop voor de toekomst. Op zondag was opa Sjtasie jarig en toen is ze op haar eigen fiets meegefietst. Dit is toch al gauw een stuk van meer dan een kilometer, schat ik zo. Ze is onderweg een keer gevallen en na wat knuffels en een stukje lopen is ze weer verder gefietst. Op de terugweg nog even geprobeerd zelf te fietsen, maar na een kleine valpartij van moeheid maar lekker bij mama achterop naar huis gegaan. Wat hebben we toch een grote meid.

Uitspraken:
Roemer heeft het maar steeds over de vottekantj (billenkant) en het bleek dat ze daar de achterkant (in het algemeen) mee bedoelde.
Een klopei is geen geklopt ei, maar een gekookt ei (dat getikt moet worden om te kunnen pellen).

Jullie hadden nog een foto van Roemer met bril te goed, dus bij dezen.

Weer een stapje dichterbij...

Volgende week woensdagavond hebben we in Apeldoorn onze afspraak voor de medische lus. Weer een beetje dichterbij ons tweede kindje. Zou het er dan toch nog in zitten om dit jaar naar China te gaan? Maar niet teveel op de feiten vooruit lopen. Al geeft dit toch wel een lekker gevoel en weer een boost. We zullen dit weekend een vragenlijst maken, zodat we woensdag beslagen ten ijs komen en daarna onze definitieve "keuzes" kunnen aangeven. Opa en oma Sjtasie alvast bedankt dat Roemer woensdag bij jullie mag blijven slapen.

Verstand op nul en blik op oneindig (voor even)

Wij hebben heerlijk genoten van een midweekje Valencia. Samen met tante Sandra zijn de dames per vliegtuig eind januari naar het zonnige Spanje gereisd. Papa "mocht" op het huis en de poppen passen. Elke middag zo'n 21 graden; daar kan je best aan wennen. Wat valt het dan weer tegen als je dan op vastelaovindjszaoterdig op een guur en besneeuwd vliegveld weer voet aan grond zet. Nou ja, alles went, want inmiddels weten we al niet meer beter.

Onze documenten liggen nu 10 maanden in China en we zijn nog steeds in afwachting van de intake voor de medische lus. Meiling is nog bezig met het werven van een nieuwe medewerker voor de medische lus en daar moeten we dus op wachten. Deze wachttijd vind ik heel moeilijk, want ik had stiekem de hoop dat we nog dit jaar naar China zouden gaan om ons dochtertje of zoontje te halen. Als dat al geen ijdele hoop was vanwege de Olympische Spelen, want blijkbaar zijn er dan geen adoptiereizen. Hopelijk werkt CCAA wel door, zodat het met de voorstellen wel gewoon door gaat.

In ieder geval is de uitzet van brusje weer uitgebreid: als bedankje voor de fijne vakantie kregen we van tante Sandra een leuke girafknuffel. Nu nog iemand om hem bij in bedje te leggen…