The story so far

Hè, hè, eindelijk weer even tijd (en energie) om jullie te informeren over ons gezinnetje. Wij hebben na onze thuiskomst flink in de lappenmand gelegen en de volgende verkoudheidsgolf komt er weer aan. Tja, dat is bijna niet tegen te houden in ons koude kikkerlandje.

Inmiddels zijn we aardig gewend aan onze nieuwe gezinssamenstelling, maar of het nu nog aan de griep ligt of aan de komst van onze ondernemende peuter... mama heeft er 's avonds "de kracht" niet meer voor om veel te doen. In de voor-Leifse periode kon ik met gemak rond 1 uur naar bed gaan en stond ik toch om pakweg half zes weer fris en fruitig op. Maar nu... Om 20 uur lig ik op apengapen (schrijf je dat zo?) en met een beetje pech wordt Leif 's nachts een paar keer wakker. Aangezien hij alles bijelkaar schreeuwt en we bang zijn dat Roemer wakker wordt, installeren we ons dan maar op de zitzak totdat hij weer slaapt. Gevolg: als het de beurt van papa is, valt Edwin nog eerder dan Leif in slaap en hij blijft "met gemak" de hele nacht op de zitzak zitten/hangen, want liggen kan je het niet noemen.

Overdag gaat het in principe prima. Roemer had enkele weken wat moeite met afscheid nemen op school, want het is toch niet eerlijk, dat je broertje wel bij mama mag blijven. Gelukkig vindt ze school erg leuk en ze heeft al de prachtigste kunstwerken mee naar huis genomen. Wij zijn ontzettend trots op onze grote meid, want het is toch niet niks om er in één keer een peuterbroertje bij te krijgen. Het botst natuurlijk af en toe behoorlijk tussen onze twee schatten, want Roemer wil een moedertje zijn en Leif is een rouwdouwer, die nog weinig respect heeft voor de eigendommen van anderen (en dan is dat nog zacht uitgedrukt). Ach, alles went zullen we maar zeggen en gelukkig kunnen ze elkaar nu al niet meer missen.